Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Αφιερωμένο στην ανηψιά μου Μαρία που σε λίγες ώρες μπαίνει στα πέντε...


Γιάννη Ρίτσου

Πρωινό Άστρο

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω

τα φαναράκια των κρίνων

να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

...................................

Κοιμήσου,

Να μεγαλώσεις γρήγορα.

Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,

κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.

Κοιμήσου.

..................................

Κοιμήσου, κοριτσάκι.

Είναι μακρύς ο δρόμος.

Πρέπει να μεγαλώσεις.

Είναι μακρύς

μακρύς, μακρύς ο δρόμος.

...................................

Τα δέντρα ανθίζουν,

δεν ξέρουν γιατί,

ανθίζουν.

Τα λουλούδια δε νοιάζονται

να γίνουν καρποί,

γίνονται καρποί.

Κι εγώ τραγουδάω,

δεν ξέρω γιατί,

τραγουδάω.

.............................

Έχω ένα κοριτσάκι

έχω ένα κοριτσάκι.

Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.

..........................................

Κράτησέ με, κοριτσάκι,

με παίρνει ο αέρας

πάνω απ' τα βουνά

ψηλά, ψηλά,

γαλανά φτερά,

φτερά, φτερά,

μια θάλασσα φτερά

η χαρά.

Κράτησέ με.

......................................

Μονάχα το χαμόγελό σου

ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.

Κράτησέ με.

..............................

Μια κίνηση

του τρυφερού χεριού σου

έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.

Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,

πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους

που στέκουν και παραμονεύουν

πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;

..............................

Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,

να μάθεις μόνο

εκείνο που είσαι

εκείνο που έχεις γίνει,

είναι να γίνεις

ό,τι σου λέει

κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει

κι η μακρινή σελήνη

στον κοντινό καθρέφτη.

Άλλη χαρά

δεν είναι πιο μεγάλη

απ' τη χαρά που δίνεις.

Το φιλότιμό μου μέσα...

Κάθε φορά που φοβάμαι, αμελώ, βαριέμαι, με πιάνει ο εγωισμός το Κατά Ματθαίον κεφ. 25 μου έρχεται στο μυαλό... Πιάστου την κουβέντα, στείλε ένα mail, ένα sms, δώστου ένα φιλί, ένα χάδι, τηλεφώνησέ του, αγκαλιασέ τον, χτύπα του την πλάτη, χαμογέλα του...Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε...που λεγε κι ο Μίσσιος...

31 “Όταν λοιπόν έρθει ο Υιός του ανθρώπου μέσα στη δόξα του και όλοι οι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθίσει πάνω στο θρόνο της δόξας του. 32 Και όλα τα έθνη θα συναχτούν μπροστά του, και θα τους ξεχωρίσει μεταξύ τους όπως ακριβώς ο ποιμένας ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. 33 Και θα στήσει αφενός τα πρόβατα από τα δεξιά του, αφετέρου τα κατσικάκια από τα αριστερά του. 34 Τότε θα πει ο βασιλιάς σ’ αυτούς που είναι από τα δεξιά του: “Ελάτε οι ευλογημένοι του Πατέρα μου, κληρονομήστε την ετοιμασμένη για σας βασιλεία από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου. 35 Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, 36 γυμνός και με ντύσατε, ασθένησα και με επισκεφτήκατε, ήμουν σε φυλακή και ήρθατε προς εμένα”. 37 Τότε θα του αποκριθούν οι δίκαιοι λέγοντας: “Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε, ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; 38 Και πότε σε είδαμε ξένο και σε περιμαζέψαμε, ή γυμνό και σε ντύσαμε; 39 Και πότε σε είδαμε να είσαι ασθενής ή σε φυλακή και ήρθαμε προς εσένα”; 40 Και αφού αποκριθεί ο βασιλιάς, θα τους πει: “Αλήθεια σας λέω, εφόσον το κάνατε σ’ έναν από αυτούς τους αδελφούς μου τους ασήμαντους, σ’ εμένα το κάνατε”.
41 Τότε θα πει και σ’ αυτούς που θα είναι από τα αριστερά του: “Φύγετε από εμένα οι καταραμένοι, στη φωτιά την αιώνια, την ετοιμασμένη για το Διάβολο και τους αγγέλους του. 42 Γιατί πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, 43 ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, ασθενής και σε φυλακή και δε μ’ επισκεφτήκατε”. 44 Τότε θα αποκριθούν και αυτοί λέγοντας: “Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένο ή γυμνό ή ασθενή ή σε φυλακή και δε σε διακονήσαμε”; 45 Τότε θα αποκριθεί σ’ αυτούς λέγοντας: “Αλήθεια σας λέω, εφόσον δεν το κάνατε σ’ έναν από αυτούς τους ασήμαντους, ούτε σ’ εμένα το κάνατε”. 46 Και θα πάνε αυτοί σε κόλαση αιώνια, ενώ οι δίκαιοι σε ζωή αιώνια”.

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Η σημειολογία στην υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ...



Μεσημέρι καλοκαιριού και νομίζω μια ανάπαυλα δροσιάς μας αξίζει...

Η αφίσα χρησιμοποιήθηκε στις ευρωεκλογές του Ιουνίου με τα γνωστά εντυπωσιακά αποτελέσματα για το εν λόγω κόμμα...Και εγώ απλώς έχω μερικές απορίες:


1. Γεννήθηκα το 1991 και 1,2,3,4... άρα 18, άρα ψηφίζω;

2. Αν γνωρίζω αριθμητική προς τι η ενημέρωση από τον ΣΥΡΙΖΑ;

3. Είναι υποχρεωτικό να έχω κλειστά τα μάτια όταν φιλάω;

4. Αν έχω γεννηθεί πριν το 1991 μπορώ να τα έχω ανοιχτά;

5. Τι σχέση έχει η ψήφος με τα γλωσσόφιλα;


Και για να παραφράσω την Κανέλλη, τι άλλο να περιμένεις από μια trendy αφίσα ενός emo κόμματος;

Εντωμεταξύ ο κάτοικος Νέας Πεντέλης Αλέκος αφού είδε ότι το αμάξι δεν τράβηξε πάει να το πετάξει στον ΟΔΔΥ της ιστορίας...

Τέτοιος σεβασμός και εκτίμηση και στήριση στον cool Αλέξη που θα κυβερνούσε τον τόπο...

Αλλά και συ αγόρι μου εμπιστοσύνη σε "αριστερό" με καπιταλιστικές τσέπες;

Μην κοιτάς εσύ που είσαι παιδί της φτωχολογιάς...




Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Ζαβαρακατρανέμια...

Οδηγίες χρήσεως της συγκεκριμένης ανάρτησης. Πατάμε το play στο τραγούδι του ωραίου Μηλιώκα, βάζουμε την ένταση στο τέρμα και έπειτα χαρούμενοι και ψύχραιμοι διαβάζουμε τα ρεπορτάζ των δύο εφημερίδων. Μετά ο καθένας ό,τι προαιρείται...




Εφημερίδα "Έθνος" 29-6-2009

Ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα
Το Ισραήλ επέβαλε αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας όταν το ισλαμιστικό κίνημα Χαμάς την έθεσε υπό τον έλεγχό του τον Ιούνιο του 2007.

Στα όρια της εξάντλησης έχουν φτάσει 1,5 εκατομμύριοι κάτοικοι στη Λωρίδα της Γάζας εξαιτίας του αποκλεισμού της τα τελυταία δύο χρόνια, σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα.
Η έκθεση επισημαίνει ότι οι "αυστηροί περιορισμοί που επιβλήθηκαν στη μετακίνηση Παλαιστινίων και αγαθών προς την και εκτός της Γάζας τα τελευταία δύο χρόνια, είναι μια από τις κύριες αιτίες της κρίσης στο έδαφος" αυτό, εξηγεί η ΔΕΕΣ.
Το Ισραήλ επέβαλε αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας όταν το ισλαμιστικό κίνημα Χαμάς την έθεσε υπό τον έλεγχό του τον Ιούνιο του 2007.
Ο αποκλεισμός εμποδίζει επιπλέον, σύμφωνα με τη ΔΕΕΣ, την ανοικοδόμηση, μετά τις καταστροφές από την ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση από το Δεκέμβριο έως τον Ιανουάριο. Έξι μήνες μετά την επιχείρηση "Συμπαγές Μολύβι", "οι κάτοικοι της Γάζας δεν μπορούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους και είναι ζουν στην απόγνωση", εκτιμά η ανθρωπιστική οργάνωση που εδρεύει στη Γενεύη.
"Οι πιο φτωχοί κάτοικοι δεν έχουν μέσα να επιβιώσουν και πολλοί μεταξύ αυτών είναι υποχρεωμένοι να πουλήσουν τα υπάρχοντά τους για να αγοράσουν τρόφιμα", εξηγεί ο Αντουάν Γκραντ, επικεφαλής της υποεπιτροπής της ΔΕΕΣ στη Λωρίδα της Γάζας.
Πολλοί ασθενείς επίσης δεν λαμβάνουν τις θεραπείες τις οποίες έχουν άμεση ανάγκη, εξαιτίας ελλείψεων υλικού στα νοσοκομεία.
Τέλος, εξαιτίας του αποκλεισμού καθίσταται δύσκολη η εισαγωγή οικοδομικών υλικών και χιλιάδες κάτοικοι της Γάζας δεν έχουν ξανακτίσει το σπίτι τους.
Συνολικά η ΔΕΕΣ εκτιμά πως η οικονομία της Γάζας είναι σε πολύ κακή κατάσταση, πλήττεται από ποσοστά ανεργίας ρεκόρ προκαλώντας πτώση του επιπέδου ζωής του πληθυσμού, το ήμισυ του οποίου είναι παιδιά.
Η ανθρωπιστική οργάνωση προειδοποιεί ότι "τα 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια τα οποία έχουν δεσμευτεί να δώσουν οι δωρήτριες χώρες για την ανοικοδόμηση, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν καθώς είδη πρώτης ανάγκης και οικοδομικά υλικά δεν μπορούν να εισαχθούν στη Λωρίδα της Γάζας.
Η ΔΕΕΣ απευθύνει έκκληση "στα κράτη, τις πολιτικές αρχές και τις εμπλεκόμενες ένοπλες οργανώσεις να κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να τερματιστεί ο αποκλεισμός στη Λωρίδα της Γάζας και να διασφαλιστεί μια αξιοπρεπής ζωή στον άμαχο πληθυσμό".
"Το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να προστατεύσει το λαό του από τις επιθέσεις, αλλά αυτό μήπως σημαίνει ότι 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι στη Γάζα δεν έχουν το δικαίωμα να ζουν μια φυσιολογική ζωή;" είπε ο Γκραντ.
Για άλλη μια φορά η ΔΕΕΣ καλεί τις ισραηλινές αρχές να διευκολύνουν τις εισαγωγές ιατρικού υλικού καθώς και τη μεταφορά στη Γάζα οικοδομικών υλικών (σκυρόδεμα και ατσάλι), να άρουν τους περιορισμούς στις εξαγωγές από τη Γάζα, να ανοίξουν τους τερματικούς σταθμούς ώστε να βελτιώσουν τη διέλευση ανθρώπων και αγαθών.

Εφημερίδα "Καθημερινή" 18-7-2009

Οι ελπίδες και η ζωή επιστρέφουν στη Γάζα Κυριαρχεί η αίσθηση της προσωπικής ασφάλειας και της οικονομικής άνθησης

The New York Times

Ο πρώτος κινηματογράφος της τελευταίας εικοσαετίας άνοιξε τις θύρες του στην Ναμπλούς στα τέλη του Ιουνίου. Οι Παλαιστίνιοι αστυνομικοί ελέγχουν προσεκτικά κάθε αυτοκίνητο για να διαπιστώσουν κατά πόσο οι επιβαίνοντες φορούν ζώνες ασφαλείας. Τα παρκόμετρα ξεχειλίζουν από τα κέρματα όσων έρχονται στην πόλη για ψώνια. Εξω από τα δισκοπωλεία ακούγονται στη διαπασών ερωτικά τραγούδια και κανείς εθνικιστής ή φανατικός μουσουλμάνος δεν εξαναγκάζει τους καταστηματάρχες να κλείσουν τη μουσική. Για πρώτη φορά, μετά τη δεύτερη παλαιστινιακή εξέγερση, το 2000, στη Δυτική Οχθη κυριαρχεί η αίσθηση της προσωπικής ασφάλειας και της οικονομικής άνθησης καθώς οι δυνάμεις ασφάλειας της Παλαιστινιακής Αρχής κατάφεραν να επιβάλλουν την τάξη.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα δημοσιοποιήσει την πρώτη του αισιόδοξη έκθεση για τη Δυτική Οχθη, προβλέποντας για το 2009 ρυθμούς ανάπτυξης 7%. Οι πωλήσεις αυτοκινήτων το 2008 ήταν διπλάσιες από το 2007, ενώ του χρόνου ξεκινά η ανοικοδόμηση μιας νέας πόλης 40.000 κατοίκων βορείως της Ραμάλα. Στην Τζενίν εγκαινιάστηκε ένα επταώροφο κατάστημα ειδών σπιτιού όπου μπορεί κανείς να αγοράσει ακόμα και μηχανές εσπρέσο τελευταίας τεχνολογίας. Πριν από δύο εβδομάδες, εξάλλου, ο ισραηλινός στρατός έκλεισε φυλάκιο ελέγχου στην είσοδο της πόλης.
Κατά πόσο, βέβαια, η «ευδαιμονία» θα διαρκέσει και θα οδηγήσει στην ενίσχυση της πολιτικής ισχύος της ελεγχόμενης από τη Φατάχ Παλαιστινιακής Αρχής παραμένει άγνωστο. Δημοσκόπηση στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα που πραγματοποιήθηκε από το Κέντρο Επικοινωνίας και ΜΜΕ της Ιερουσαλήμ, ένα παλαιστιανιακό ειδησεογραφικό πρακτορείο, έδειξε ότι η Φατάχ θεωρείται πιο αξιόπιστη από τη Χαμάς.

Ενισχύουν τον Αμπάς

Στόχος, εξάλλου, ευρωπαϊκής και αμερικανικής πολιτικής είναι η ενίσχυση της παλαιστινιακής αρχής, υπό την προεδρία του Μαχμούντ Αμπάς και η εξασθένηση των ισλαμιστών της Χαμάς, που «ορίζουν» σήμερα τη Γάζα. Η ισραηλινή κυβέρνηση υποστηρίζει ότι επιθυμεί την ενίσχυση του κ. Αμπάς και γι’ αυτό προσπαθεί να βελτιώσει τις οικονομικές συνθήκες στη Δυτική Οχθη ενώ εξακολουθεί ο οικονομικός αποκλεισμός της Γάζας, όπου «περνά» μόνον η ανθρωπιστική βοήθεια.
Ενα σημαντικό στοιχείο που θα ενισχύσει την παλαιστιανική ισχύ, λένε Αμερικανοί και Ισραηλινοί αξιωματούχοι είναι η παροχή βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους στρατιώτες ώστε να εκπαιδεύονται στο εξωτερικό και να μαθαίνουν πρώτα από όλα πίστη στους διοικητές τους και τη μονάδα τους.
Οι Ισραηλινοί απέσυραν τις δυνάμεις τους στα περίχωρα τεσσάρων πόλεων και μείωσαν σημαντικά τον αριθμό των μόνιμων φυλακίων ελέγχου και δεσμεύτηκαν ότι θα βοηθήσουν την επιχειρηματική ανάπτυξη των Παλαιστινίων. Από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι επιχειρηματίες εξοργίζονται με τους περιορισμούς που επιβάλλει το Ισραήλ. Η Paltel, λόγου χάρη, η μοναδική παλαιστινιακή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, διαμαρτύρεται ότι δεν της επιτρέπεται να τοποθετήσει κεραίες σε εδάφη που ελέγχονται από το Ισραήλ, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το κόστος κινητής τηλεφωνίας σημαντικά για τους Παλαιστινίους ενώ ταυτόχρονα επιτρέπεται στις ισραηλινές εταιρείες να κάνουν συμφέρουσες προσφορές.
Σίγουρα υπάρχουν προβλήματα, αλλά όπως λέει ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου «τώρα τηρούνται οι νόμοι. Την αλλαγή τη νιώθει κανείς».

"Μαραμπού" ή κοιτώντας από το φινιστρίνι...

"Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο, κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές, σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ, που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα, κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλκαι ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία. Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική, κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει, ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές, μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ, και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε, συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς, κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά, κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη, μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης, όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει. Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν, κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκι, τζιν και μπύρα, και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά, το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο (παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών) κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια, κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά, με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της. Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές «μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό, μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο, που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί, το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή, κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό, σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει, φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή, που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει, πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό, μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω. Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά, νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω..."

Νίκος Καββαδίας

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Βαλκάνιοι & Βυζαντινοί...

Οι υπέροχες Βουλγάρες μας βάζουν στo κλίμα...

Οι σπουδαίοι Ρώσοι παίρνουν αριστοτεχνικά την σκυτάλη...

για να την δώσουν σε αυτή την μοναδική Σέρβα...

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Ο Πειραιάς μου...

Είμαι Πειραιώτης ο μισός. Για την ακρίβεια η μάνα μου είναι Πειραιώτισσα, γεννήθηκε στη Φρεαττύδα και μεγάλωσε στα Ταμπούρια. Έπειτα γνώρισε τον πατέρα μου, παντρεύτηκαν και πήγαν και μείνανε στην Πετρούπολη, ουχί την Αγίαν, μα των ενδόξων δυτικών προαστίων τοιάυτην. Αλλά και από την πλευρά του πατέρα μου με τον Πειραιά είχαμε νταραβέρια. Βλέπεις, με το που έφτανε το βαπόρι απ’ τη Νεάπολη στον Άγιο Διονύση, οι Βατικιώτες ο ένας μετά τον άλλο, πέριξ του λιμανιού εγκαταστάθηκαν, να ’ναι μαζί, να κάμουν κουράγιο.
Έτσι τις Κυριακές ή πολλές απ’ αυτές, κατεβαίναμε οικογενειακώς ή με τη μάνα μου στον Πειραιά να δούμε το θείο ή τη θεία. Παίρναμε τον ηλεκτρικό κι έπειτα το ‘‘πράσινο’’ για το Κερατσίνι. Στη διαδρομή η μάνα μου δεν έβαζε γλώσσα μέσα της. Απ’ τη χαρά της που βρισκόταν στα πάτρια εδάφη κι απ’ τη διάθεσή της να μου περιγράψει όσο το δυνατόν πληρέστερα πού και πώς μεγάλωσε, άρχιζε τις ιστορίες. Έτσι δεν υπήρχε γωνιά, δέντρο, πλατεία, σπίτι και σπιτάκι που να ’ταν μονάχα μια γωνιά, ένα δέντρο, μια πλατεία, ένα σπίτι κι ένα σπιτάκι.
Πίσω από το καθένα υπήρχε ένα προσωπικό βίωμα, μικρό ή μεγάλο, γλυκό ή πικρό, τυχαίο ή σημαντικό, καθοριστικό ή μη. Κι αυτό το βίωμα της μάνας μου εντάσσονταν σ’ ένα ευρύτερο, της γενιάς της ας πούμε, κι αυτό σ’ ένα ευρύτερο και σ’ ένα άλλο, για φτάσουν τελικά όλες αυτές οι μικρές ιστορίες να συναποτελούν τη μεγάλη ιστορία του Πειραιά! Θέλω να πω, να τώρα που μεγαλώνω, αρχίζω σιγά-σιγά να διακρίνω έναν-έναν όλους γύρω απ’ το γαϊτανάκι. Απ’ το Θεμιστοκλή πού ’φτιαξε τα τείχη που βλέπεις ακόμη και τώρα στα βράχια της Πειραϊκής, στα οποία παρεμπιπτόντως κοιμάται κι ο Στέλιος ο μπεκρής, Σμυρνιός πιθανόν τη καταγωγή, απ’ αυτούς που έφτασαν στον Πειραιά το ’22 ανέστιος και πονεμένος.
Λίγο πιο κει η Σαλαμίνα της καθοριστικής ναυμαχίας και κει που κάνει κούνια η ανιψιά μου η Μαρία τώρα, ο Ξέρξης ο ίδιος παρακολουθούσε την έκβασή της. Εκεί κι ο Ναύσταθμος με τους ναύτες του Πειραιώτη Τσαρούχη να αποπλέουν με τον «Αβέρωφ», τον «Πάνθηρα», την «Έλλη» και τον «Τρίτωνα»… Ανάμεσά τους και Βατικιώτες αναπόφευκτα. Βλέπω ακόμη τις αναμνηστικές τους φωτογραφίες στα σπίτια του χωριού μου. Χαμογελούνε αμήχανα οι κακόμοιροι, με τα λεπτά τους μουστακάκια κι αφιερώνουνε τη φωτογραφία “εις την σεβαστή τους μητέρα”…
Παρόμοιες αμήχανες φωτογραφίες εστάλησαν κι απ’ την Αυστραλία και την Αμερική στο χωριό. Και πάλι ο Πειραιάς στη μέση. Από κει σαλπάρισαν, απ’ τον Άγιο Νικόλαο μες τα κλάματα και με θολές ελπίδες με το «Πατρίς» και το «Βασίλισσα Φρειδερίκη». Σκέψου αύριο που θα περάσεις από κει, τι ιστορίες γράφτηκαν στα λίγα αυτά τετραγωνικά. «…Με τι καρδιά, με τη πνοή, τι πόθους και τι πάθος…» Αν μπορούσανε να μιλήσουνε τη γλώσσα μας αυτά τα χώματα… Γιατί μιλάνε, ναι μιλάνε! Όλη αυτή η δύναμη των ψυχών κυκλώνει κάθε γωνιά, ακουμπά κάθε πετρούλα, μαθαίνει το τραγούδι της στους αδιάφορους περαστικούς…
Παραπέρα το Κερατσίνι, στην πλατεία Λαού και στον Άη-Γιώργη, στα Ταμπούρια του γιου της μοναχής, του Καραϊσκάκη. Για φαντάσου τι γαϊτανάκι, απ’ τη μια
μεριά να το κρατάει ο μέγιστος Καραϊσκάκης κι απ’ τη άλλη ο γιος του αδελφού μου που στα ίδια χώματα ματώνει τα γονατάκια του στο κυνηγητό… Δεν έχουν τέλος οι ιστορίες και τα πρόσωπα, που διάλεξαν ή διαλέχτηκαν να διαδραματιστούν, να υπάρξουν στις γειτονιές του Πειραιά…
Είναι ο τόπος τέτοιος. Κάτι ανάμεσα σε στεριά και θάλασσα, σε ουρανό και γη ο Πειραιάς, δεν είναι ο προορισμός, δεν είναι η Ιθάκη, είναι το μεταίχμιο, είναι στο παραπέντε του ταξιδιού. «…Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ’ Αλγέρι και το Σφαξ θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία κι εγώ σκυφτός σε ένα γραφείο, με χάρτες ναυτικούς θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία…» Ε, αυτό που λέει ο Καββαδίας, περιγράφει τέλεια την αίσθηση που σου δημιουργούν τα λιμάνια και αυτό το λιμάνι ειδικά. Η ελπίδα, η προσμονή για το μικρό ή μεγάλο ταξίδι, το κάνεις δε το κάνεις, σημασία έχει που το ονειρεύεσαι και πορεύεσαι έτσι εν τη παραμυθία του…
Ο Πειραιάς δεν είναι με τίποτα Αθήνα. Είναι περισσότερο Θεσσαλονίκη. Είναι νησιά και τα δυο, ασχέτως που είναι κολλημένα στο σώμα της ηπειρωτικής Ελλάδας. Είναι νησιά με ιδιόμορφους κατοίκους, γαύρους και παοκτσήδες με Πασαλιμάνια και με Λευκούς Πύργους.
Και εννοείται πως Πειραιάς είναι κυρίως η Νίκαια, η Δραπετσώνα και το Κερατσίνι και το λαϊκό του κέντρο με το λιμάνι του. Γειτονιές που, ναι το 2009, θα βρεις κόσμο να κάνει γειτονικό τα βράδια με τις καρεκλίτσες του στο δρόμο. Ο Αη-Λαός με τα καλά του και τα κακά του, με την ιδιοπροσωπία, τη μοναδικότητά του.
Δεν παραλείπω τους ναυτικούς του. Δεν μπορώ άλλωστε. Ακόμη και το πατρικό μου, προικώο της μάνας μου, αποκτήθηκε με τον ιδρώτα του θείου μου, πρώτου μηχανικού τω επάγγελμα, συνταξιούχου πια. Κύμα το κύμα το σπιτάκι, με πόνο και χρόνο μοιρασμένο στα πέρατα του κόσμου και πάντως μακριά από τη γυναίκα και τα παιδιά… Περιττό να μιλήσω για τους Βατικιώτες καμαρότους, μαγείρους, εφοπλιστές, εκτελωνιστές, καπεταναίους, εμπόρους, που εν Πειραιεί πέτυχαν ή απέτυχαν, που πιάσανε κι αυτοί μια ακρούλα από το γαϊτανάκι…
Η σπουδαία αυτή γωνιά της Μεσογείου είναι μια ζώσα πόλη και αναπόφευκτα έχει και τις ασχήμιες της και τα στραβά της. Μια περιρρέουσα τζάμπα μαγκιά, τη γνωστή νεοελληνική ξενομανία που τα κάνει όλα ίδια και προς τα κάτω, ένα αισθητικό αλαλούμ με μισογκρεμισμένα νεοκλασικά και αρχιτεκτονικά τερατουργήματα μαζί.
Στον αντίποδα ο Πειραιάς της ψυχής μου. Όμορφος τα ξημερώματα, που φτάνουν τα ποστάλια και το πρωί όμορφος με το λαμπρό του φως στη βαβούρα της αγοράς. Εδώδιμα αποικιακά, μια αχλή πολύ συγκεκριμένη και γνώριμη στους έχοντες μάτια να δουν κι αυτιά ν’ ακούσουν… Να αναφέρω μόνο κάποιες γειτονιές, κάποια πρόσωπα, κάποιες στιγμές δίχως άλλα σχόλια. Να νιώσουμε μαζί την ένταση που κουβαλάνε μόνο και μόνο τα ονόματά τους… Ο Ηλεκτρικός, η Δραπετσώνα, το «Κανάρης», τα Λιπάσματα, το Κερατσίνι, το Θεμιστόκλειο, το Πασαλιμάνι, το παλιό ρολόι, ο Άγιος-Διονύσης, ο βομβαρδισμός του λιμανιού, η Κοκκινιά, το Τζάνειο, οι εκτελέσεις, η Φίλωνος, το Βεάκειο, η Τρούμπα, ο προφήτης Ηλίας, το τραμ και τα πεύκα στο Πέραμα, τα Βοτσαλάκια, ο Ολυμπιακός και το «Καραϊσκάκη», τα Λεμονάδικα, το καφενείο του Σκόντρα, ο Παπαδιαμάντης, η σχολή του Προμηθέα, τα συνεργεία, ο Οίκος του Ναύτου, το Δημοτικό Θέατρο...

Η φωτογραφία είναι του th_agorastos αναρτημένη στο Panoramio

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Η καλή σου η κουβέντα...

Μια δυνατή μικρού μήκους ταινία "Validation" που αλιεύσαμε στην υπέροχη θάλασσα του Ζωντανού Ιστολογίου (δες στα Αγαπημένα).

Α, ρε Μαλβίνα 1...




Α, ρε Μαλβίνα 2...