Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Αντιγράφοντας τον Misha...

Αποφάσισα να αρχίσω τις αντιγραφές. Και ξεκινάω από τον αγαπημένο μου Misha http://misha.pblogs.gr/ διαλέγοντας ένα παλιότερο κείμενό του που είναι όμως ενδεικτικό της ιδιαίτερης γραφής του. Θέλω πολύ να τον ευχαριστήσω με την ευκαιρία, για την χαρά που μας δίνει να συνδυάζει την ανυπακοή με την υπακοή, την ταπείνωση με την περηφάνια, την αυτομεμψία με την αξιοπρέπεια μέσα από τα κείμενά του. Να μας δροσίζει εμάς των μεσογειακούς τύπους με την κατάνυξη και την ησυχία των αγαπημένων του Ρώσων. Να τον έχει καλά ο Θεός όπως και όλο τον κόσμο... Το κείμενο το αφιερώνω εν πρώτοις στον ευατό μου!

ταπεινός θεο-άνθρωπος ή αλαζόνας υπεράνθρωπος;

Νομίζω πως τα Πάθη του Χριστού μας,φέρνουν κάθε χρόνο στο κέντρο της επικαιρότητας το ΕΝΑ και βασικό ερώτημα που βασανίζει τον άνθρωπο από καταβολής κόσμου.

Πάμε στις εκκλησιές εμείς οι τζιπάτοι,οι κυρίες βαμμένες και παρφουμαρισμένες ,με τα σινιέ κοστούμια και συνολάκια μας,με τα κινητά ανά χείρας να παίζουν Σφακιανάκη στη μέση των ευαγγελίων, να προσκυνήσουμε τον μαραγκό από τη Ναζαρέτ,που ζωντανός μεν,δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνει , τώρα δε κείται γυμνός,νεκρός,καταματωμένος πάνω στο ατιμωτικό ξύλο τού Σταυρού.
Τό ερώτημα αυτό μπορεί να πάρει την μορφή:
Ταπεινός Θεο-άνθρωπος ή αλαζόνας και υπερόπτης υπεράνθρωπος?
Δύναμη κι εξουσία ή ταπείνωση και διακονία?
Βία και τιμωρίες ή ταπεινή αγάπη και υπομονή?
Αυτοβελτίωση, μέσω μιας απρόσωπης κοσμικής ενέργειας,ειδικών τεχνικών και πανάκριβων σεμιναρίων ηγεσίας ή θεογνωσία διερχόμενη μέσω της οδυνηρής διεργασίας της φλογερής μετάνοιας?
Χριστός βοηθός και πρότυπο στη θυσιαστική φιλαδελφία ή «χριστός» εξυπηρετητής στο κυνήγι της δύναμης,της προβολής και τής επιβολής?

[η εικόνα προέρχεται από τη Μονή Σινά,είναι του 8ου αιώνα.Πάνω από την Παναγία εικονίζεται ο βλάσφημος ληστής Γέστας (κατά το απόκρυφο ευαγγέλιο τού Νικοδήμου) ενώ ο σεσωσμένος ληστής Δυσμάς χάθηκε στη φθορά τού χρόνου.Στη βάση του Σταυρού οι ρωμαίοι στρατιώτες μοιράζονται τα ιμάτια τού Ιησού.]

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Έλα να μάθεις στην πλατεία Βάθης...

Στη δουλειά πάω με το μηχανάκι μου. Κράνος, ακουστικά, γυαλί ηλίου και έφυγα και σήμερα... Γράφω στο mp3 ωραία ελληνικά τραγουδάκια που μου κάνουν κέφι και το διασκεδάζω... (ναι ξέρω είναι επικίνδυνο) Να, τώρα ανακαλύπτω τον Χατζηνάσιο που ΄χει γράψει τραγουδάρες και τον έχουν οι κουλτουριαραίοι στην Ελλάδα για φλώρο και ντεμοντέ!



Και ξέρεις ποιοί. Αυτοί που βύθισαν την ελληνική νεολαία στην κατάθλιψη και την μιζέρια, κάτι "αριστεροί" της Φιλοθέης που για να φτάσουν τη μελωδία, το ρυθμό και το αίσθημα του Χατζηνάσιου θα πρέπει να διανύσουν μίλια... Η διαδρομή δεν έχει πολύ ενδιαφέρον ως διαδρομή. Θα προτιμούσα να δουλεύω στον Πειραιά και όχι στην Αθήνα, να κατεβαίνω και να πίνω το καφεδάκι μου το πρωί στο λιμάνι...
Είναι ωραία όμως και ειδικά τώρα το καλοκαίρι να παρατηρείς τον κόσμο να ξεκινά την μέρα του. Έβλεπα π.χ. πριν μερικούς μήνες μια κυρία στο μπαλκόνι ενός οίκου ανοχής στην Λιοσίων να κάθεται και να χαζεύει τον ουρανό...Αλήθεια, έχει μακριά μαλλιά μπούκλες και είναι ψηλή, γύρω στα πενήντα και δείχνει χαρούμενη. Συνήθως βγάζει κάτι κουβέρτες και τινάζει και έχει ένα ωραίο ύφος. Μια αξιοπρέπεια που σε καθηλώνει και δεν προλαβαίνεις να βάλεις έναν κακό λογισμό στο μυαλό...Σα να σου λέει: -"Άσε μας ρε φίλε που θα αρχίσει η κάθαρση αυτού του κόσμου από μένα για κοίτα τα μούτρα σου..." Και πραγματικά δεν είναι να τα βλέπεις τα μούτρα μου το πρωί, αγουροξυπνημένος και αναμαλλιάρης μπορώ να κάνω κάθε παιδάκι να φάει όλο του το πιάτο!
Σήμερα μου κάνανε εντύπωση τρία πρόσωπα και δυό κτίρια και οι ένοικοί τους. Στην πλατεία Βάθη (πάντα στο μυαλό το υπέροχο τραγούδι με τη φωνή της Μπέλλου) ξένοι πολλοί πια και σταματάω στο φανάρι. Ξαφνικά από απέναντι μια μεγάλη γυναίκα, μια γιαγιά κουνάει τα χέρια της σαν μια ικέτιδα ή σαν μια δια Χριστώ σαλή και πασχίζει να διασχίσει το δρόμο. Κοντοστέκεται στο φανάρι που πάει να ανάψει και ρωτάει απαλά μα και σπαραχτικά και συμβολικά και ωραία... -"Θα προλάβω να περάσω απέναντι;" Θεέ μου το στρουθίο σου αυτό απέναντι μας έστησε στον τοίχο...Θα προλάβω να περάσω ή θα με φάτε μπροστά στη βιασύνη σας νευρωτικά καλόπαιδα; Θα μ' αφήσετε χρόνο και χώρο να ζήσω κι εγώ όπως έμαθα εν ειρήνη και λάου λαόυ. Αφού τη διαβεβαίωσα πως προλαβαίνει κι όλοι οι συνταξιδιώτες σιωπηλά συμφώνησαν εν χορώ, η γυναίκα αυτή πέρασε και πήγε στο καλό...
Στην πλατεία Κάννιγγος πρόσωπο δεύτερο. Μια όμορφη κοπέλα μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια. Είναι κοντούλα και πολύ χαμογελαστή, ντυμένη όμορφα με την τσαντούλα της στον ώμο, δεν είναι πάνω από 18. Κάνει αυτή την δουλειά για χαρτζηλίκι προφανώς αλλά την κάνει τέλεια. Μοιράζει τα φυλλάδια λες και μοιράζει ζεστά πεντανόστιμα ψωμάκια ή ορχιδέες ή κρίνους ευωδιαστούς. Χαριτώνει τον άχαρο δρόμο με την αθωότητα και τα νιάτα της. Μπράβο σου κοπέλα μου ήθελα να της πω που δεν έχεις ανάγκη από συνοδούς και σπόνσορες και μεσάζοντες...Όλη η ζωή μπροστά σου φάτηνε!
Λίγο πριν στρίψω στην Βασιλίσσης Σοφίας το υπουργείο Εξωτερικών και η Βουλή. Γιατί έχω ένα αίσθημα έλλειψης εμπιστοσύνης εις αμφοτέρους τους έχοντας την εξουσίαν κατοικοεδρεύοντας στα κτίρια τούτα; Δεν δουλεύουν για μας και το ξέρουμε καλά. Στο μεν την αγγλικήν ομιλούν ως κυρίαν (το έχει δηλώσει ο ευτραφής τις παραδώσας τον Οτσαλάν) και εις το έτερον ελληνικά πάντως δεν καταλαβαίνουν...
Λίγο πριν παρκάρω, όπως σχεδόν κάθε μέρα να σου το πορτοκαλί φορτηγάκι. Γράφει πάνω εμπόριο χάρτου ή κάτι τέτοιο η κυρία Ελευθερία. Στην καρότσα του η ίδια η κυρία Ελευθερία, μια γυναίκα με λιονταρίσια καρδιά ανάμεσα σε τόνους χαρτιού προσπαθεί να ξεχωρίσει τα χρήσιμα. Μόλις τελειώσει παίρνει το φορτηγάκι και πάει το χαρτί εκεί που πρέπει, μετά προφανώς θα πάει να μαγειρέψει, να πλύνει, να συνεχίσει τη μέρα και τη ζωή της... Στα τρία "κορίτσια" αυτής της ανάρτησης αλλά και σε όλα τα αγωνιζόμενα κορίτσια στην Ελλάδα και στις ξενιτιές, στέλνω τα φιλιά μου και εύχομαι ο Χριστός να ΄ναι πάντα κοντά τους όπως σε εκείνη τη γνωστή εικόνα που κρατάει το τιμόνι έχοντας στην ελεήμονα αγκαλιά του το νεαρό ναύτη...

Υ.Γ. Τους αφιερώνω και το τραγούδι...

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Στο βράχο του Καβομαλιά...

Είναι εδώ και χρόνια που τα παιδιά στο χωριό μου έχουν εγκαταστήσει ελεύθερο ασύρματο internet. Φέτος πήγα κι εγώ και πήρα το κατάλληλο στικάκι προκειμένου νά ΄χω και εγώ πρόσβαση. Και να ΄μαι ο καλός σου στο βεραντάκι του σπιτιού μου με τον laptop ανά χείρας ή ανά πόδας καλύτερα, να κάνω αυτά που κορόιδευα...Με τόσα πουλάκια, δεντράκια, τζιτζικάκια γύρω μου κι εγώ μπροστά σε μια οθόνη να κάνω ότι κάνω στην Αθήνα! Ευτυχώς δεν το έχω παρακάνει νομίζω. Δεν το παίρνω μαζί μου στην καφετέρια, όπως πολλοί πια, ούτε χάνω ώρες από το κολύμπι μου και τις μικρές πεζοπορίες μου. Κάποια μεσημέρια και το βραδάκι θα μπω στο blog μου και στα blogs που μου κάνουν κέφι και θα δω τα mails μου (o Bill Gates!).
Και να σου το http://syros-observer.aegean.gr/ais/ . Τουτέστιν ιστότοπος στον οποίο βλέπεις σε πραγματικό χρόνο ποιά και πόσα πλοία περνάνε από μπροστά σου. Βλέπεις τα ονόματα, το μήκος και το πλάτος, τον προορισμό, το φορτίο και φωτογραφίες, την ταχύτητα. Κάθομαι λοιπόν στο αγνάντι μου και λέω, να τώρα θα "σκάσει μύτη" πάμφωτο το Costa Victoria από Πειραιά και σε μια ώρα θα αριβάρει στο βόρειο άκρο του Τσιρίγου το Legend of the Seas από Ιταλία! Σκέφτηκα να κάνω τον "μάντη" σε ανυποψίαστους φίλους και να "προβλέπω" τα βαπόρια που θα περνάνε έναντι αμοιβής αλλά το μετάνιωσα αμέσως! Προτιμώ να το έχω δια ιδίαν τέρψιν αυτό το ιδιότυπο χόμπυ. Κάθομαι σε τούτο το μεγάλο πέρασμα (πάνω από 200 πλοία το 24ωρο) ανάμεσα Κύθηρα και Βάτικα και "ταξιδεύω" και εγώ. "Ανεβαίνω" σε κρουαζιερόπλοια, "κατεβαίνω" από φορτηγά, πιάνω κουβέντα στην κουπαστή. Μέσα από τη μικρή μου καμπίνα σκέφτομαι τη γυναίκα μου, ζεστή, να με περιμένει, τα παιδιά μου να με καλοδέχονται στην πόρτα, τη γεύση στεριανών πραγμάτων που αγαπώ.
Χθες στην παράκληση πέρα στο ξωκλήσσι της Παναγιάς, η μυρωδιά του λιβανιού "κατέβηκε" ως τα κομοδέσια των πλοίων που διαπλέανε εκείνη την ώρα το πέρασμα, ως τα κομοδέσια όλων των βαποριών σ' όλες τις θάλασσες του κόσμου. Και η ευχή απ ' το στόμα του παπά-Διονύση "...υπέρ των εν θαλάσση καλώς πλεόντων..." επί πτερύγων ανέμων "ταξίδεψε" μυστικά σε κάθε ψυχή που ταξιδεύει στα πέλαγα. Καλές θάλασσες στους ναυτικούς μας και σε κάθε ψυχούλα καπετάνιο της θάλασσας που λέμε ζωή...

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Παίδες εν καμίνω...


02/08/09 13:18
Στην υψικάμινο εργοστασίου
Ένας νεκρός και τρεις τραυματίες σε εργατικό δυστύχημα


Ένας 36χρονος εργαζόμενος στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, απανθρακώθηκε και τρεις συνάδελφοί του τραυματίστηκαν ελαφρά, σε εργατικό δυστύχημα που σημειώθηκε το πρωί της Κυριακής στην υψικάμινο του εργοστασίου.

Το εργατικό δυστύχημα συνέβη στο τμήμα του εργοστασίου όπου γίνεται η πήξη του μεταλλεύματος, όταν, κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής συνθήκες, το μετάλλευμα, που εκείνη τη στιγμή είχε θερμοκρασία περισσότερο από 3.000 βαθμούς, ξέφυγε από τη σιδηροτροχιά στην οποία μεταφερόταν.

Οι τρεις τραυματίες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Λαμίας.

Το ΚΚΕ κατήγγειλε «ένα ακόμα έγκλημα του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης», ενώ κάλεσε «σε γενική κινητοποίηση για την λήψη μέτρων ασφάλειας στους τόπους δουλειάς», καθώς, όπως πρόσθεσε, «το πρόβλημα είναι γενικευμένο, δεν αφορά μόνο τη Λάρκο, όπως δείχνουν τόσοι θάνατοι και τραυματισμοί σε όλη τη χώρα».

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Καλή Παναγιά...

Αφιερωμένο σε όλους τους αναγνώστες αυτής της ανάρτησης και σε καθέναν προσωπικά το παρακάτω ποίημα του υπέροχου Κώστα Μόντη. Τι σχόλιο να κάνεις παρεκτός από το πόσο κοντά μας είναι...

Παναγιά στο Μόρφου

Η πιο καλή γειτόνισσα
η Παναγιά είν’ η Χρυσοζώνισσα.
Στο τόσο δα σπιτάκι της κλεισμένη
όποτε πας θαν’ πάντα μέσα να προσμένει
να της ανοίξεις την καρδιά σου,
τη λύπη να της πεις και τη χαρά σου
κι απ’ το παλιό της το μανουάλι
να γνέφει «ναι» με το κεφάλι.
Ένα την έχει μοναχά πάντα στενοχωρήσει,
που δεν μπορεί ένα καφεδάκι να σου ψήσει.
Και τις ζεστές του Αυγούστου νύχτες,
που δεν λέει να πάρει τ’ αγεράκι,
βγαίνει κι Αυτή με μια καρέκλα στο σοκάκι
και τα κουτσομπολιά των άλλων τα τρελά
τ’ ακούγει και κρυφά-κρυφά γελά.
‘Ωσπου με το «άντε για ύπνο μας κ’ είν’ η ώρα περασμένη»
σηκώνεται κ’ η Παναγιά
και παίρνει την καρέκλα της και μπαίνει.

Κώστας Μόντης