Έλα να μάθεις στην πλατεία Βάθης...

Στη δουλειά πάω με το μηχανάκι μου. Κράνος, ακουστικά, γυαλί ηλίου και έφυγα και σήμερα... Γράφω στο mp3 ωραία ελληνικά τραγουδάκια που μου κάνουν κέφι και το διασκεδάζω... (ναι ξέρω είναι επικίνδυνο) Να, τώρα ανακαλύπτω τον Χατζηνάσιο που ΄χει γράψει τραγουδάρες και τον έχουν οι κουλτουριαραίοι στην Ελλάδα για φλώρο και ντεμοντέ!



Και ξέρεις ποιοί. Αυτοί που βύθισαν την ελληνική νεολαία στην κατάθλιψη και την μιζέρια, κάτι "αριστεροί" της Φιλοθέης που για να φτάσουν τη μελωδία, το ρυθμό και το αίσθημα του Χατζηνάσιου θα πρέπει να διανύσουν μίλια... Η διαδρομή δεν έχει πολύ ενδιαφέρον ως διαδρομή. Θα προτιμούσα να δουλεύω στον Πειραιά και όχι στην Αθήνα, να κατεβαίνω και να πίνω το καφεδάκι μου το πρωί στο λιμάνι...
Είναι ωραία όμως και ειδικά τώρα το καλοκαίρι να παρατηρείς τον κόσμο να ξεκινά την μέρα του. Έβλεπα π.χ. πριν μερικούς μήνες μια κυρία στο μπαλκόνι ενός οίκου ανοχής στην Λιοσίων να κάθεται και να χαζεύει τον ουρανό...Αλήθεια, έχει μακριά μαλλιά μπούκλες και είναι ψηλή, γύρω στα πενήντα και δείχνει χαρούμενη. Συνήθως βγάζει κάτι κουβέρτες και τινάζει και έχει ένα ωραίο ύφος. Μια αξιοπρέπεια που σε καθηλώνει και δεν προλαβαίνεις να βάλεις έναν κακό λογισμό στο μυαλό...Σα να σου λέει: -"Άσε μας ρε φίλε που θα αρχίσει η κάθαρση αυτού του κόσμου από μένα για κοίτα τα μούτρα σου..." Και πραγματικά δεν είναι να τα βλέπεις τα μούτρα μου το πρωί, αγουροξυπνημένος και αναμαλλιάρης μπορώ να κάνω κάθε παιδάκι να φάει όλο του το πιάτο!
Σήμερα μου κάνανε εντύπωση τρία πρόσωπα και δυό κτίρια και οι ένοικοί τους. Στην πλατεία Βάθη (πάντα στο μυαλό το υπέροχο τραγούδι με τη φωνή της Μπέλλου) ξένοι πολλοί πια και σταματάω στο φανάρι. Ξαφνικά από απέναντι μια μεγάλη γυναίκα, μια γιαγιά κουνάει τα χέρια της σαν μια ικέτιδα ή σαν μια δια Χριστώ σαλή και πασχίζει να διασχίσει το δρόμο. Κοντοστέκεται στο φανάρι που πάει να ανάψει και ρωτάει απαλά μα και σπαραχτικά και συμβολικά και ωραία... -"Θα προλάβω να περάσω απέναντι;" Θεέ μου το στρουθίο σου αυτό απέναντι μας έστησε στον τοίχο...Θα προλάβω να περάσω ή θα με φάτε μπροστά στη βιασύνη σας νευρωτικά καλόπαιδα; Θα μ' αφήσετε χρόνο και χώρο να ζήσω κι εγώ όπως έμαθα εν ειρήνη και λάου λαόυ. Αφού τη διαβεβαίωσα πως προλαβαίνει κι όλοι οι συνταξιδιώτες σιωπηλά συμφώνησαν εν χορώ, η γυναίκα αυτή πέρασε και πήγε στο καλό...
Στην πλατεία Κάννιγγος πρόσωπο δεύτερο. Μια όμορφη κοπέλα μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια. Είναι κοντούλα και πολύ χαμογελαστή, ντυμένη όμορφα με την τσαντούλα της στον ώμο, δεν είναι πάνω από 18. Κάνει αυτή την δουλειά για χαρτζηλίκι προφανώς αλλά την κάνει τέλεια. Μοιράζει τα φυλλάδια λες και μοιράζει ζεστά πεντανόστιμα ψωμάκια ή ορχιδέες ή κρίνους ευωδιαστούς. Χαριτώνει τον άχαρο δρόμο με την αθωότητα και τα νιάτα της. Μπράβο σου κοπέλα μου ήθελα να της πω που δεν έχεις ανάγκη από συνοδούς και σπόνσορες και μεσάζοντες...Όλη η ζωή μπροστά σου φάτηνε!
Λίγο πριν στρίψω στην Βασιλίσσης Σοφίας το υπουργείο Εξωτερικών και η Βουλή. Γιατί έχω ένα αίσθημα έλλειψης εμπιστοσύνης εις αμφοτέρους τους έχοντας την εξουσίαν κατοικοεδρεύοντας στα κτίρια τούτα; Δεν δουλεύουν για μας και το ξέρουμε καλά. Στο μεν την αγγλικήν ομιλούν ως κυρίαν (το έχει δηλώσει ο ευτραφής τις παραδώσας τον Οτσαλάν) και εις το έτερον ελληνικά πάντως δεν καταλαβαίνουν...
Λίγο πριν παρκάρω, όπως σχεδόν κάθε μέρα να σου το πορτοκαλί φορτηγάκι. Γράφει πάνω εμπόριο χάρτου ή κάτι τέτοιο η κυρία Ελευθερία. Στην καρότσα του η ίδια η κυρία Ελευθερία, μια γυναίκα με λιονταρίσια καρδιά ανάμεσα σε τόνους χαρτιού προσπαθεί να ξεχωρίσει τα χρήσιμα. Μόλις τελειώσει παίρνει το φορτηγάκι και πάει το χαρτί εκεί που πρέπει, μετά προφανώς θα πάει να μαγειρέψει, να πλύνει, να συνεχίσει τη μέρα και τη ζωή της... Στα τρία "κορίτσια" αυτής της ανάρτησης αλλά και σε όλα τα αγωνιζόμενα κορίτσια στην Ελλάδα και στις ξενιτιές, στέλνω τα φιλιά μου και εύχομαι ο Χριστός να ΄ναι πάντα κοντά τους όπως σε εκείνη τη γνωστή εικόνα που κρατάει το τιμόνι έχοντας στην ελεήμονα αγκαλιά του το νεαρό ναύτη...

Υ.Γ. Τους αφιερώνω και το τραγούδι...