λάφια μου μερωμένα,
πέστε μου πού'ναι οι τόποι σας,
πού'ναι τα χειμαδιά σας;
Γκρεμνά'ναι εμάς οι τόποι μας,
λέσκες τα χειμαδιά μας,
τα σπηλιαράκια του βουνού
είναι τα γονικά μας.
Στην απεργία της Τετάρτης κατεβαίνω για τα αγρίμια και τα αγριμάκια της πατρίδας μου αλλά και του κόσμου όλου.
Συγκεκριμένα:
Για τις γιαγιάδες και τους παππούδες (αντιπαραγωγικοί-μας τρώνε τα λεφτά με τις συντάξεις) που περιμένουν στην ουρά του ΙΚΑ.
Για τα παιδιά με νοητικά προβλήματα (αντιπαραγωγικά-μας τρώνε τα λεφτά σε θεραπείες) τα οποία μας χαμογελάνε και λάμπει η πλάση όλη.
Για τα αγνά καλογέρια (αντιπαραγωγικά-"κάθονται" όλοι μέρα) που νυχθημερόν προσεύχονται για να κρατιέται ο κόσμος στεριωμένος.
Για τα πιτσιρίκια στην Παλαιστίνη (αντιπαραγωγικά και αλητάκια) που ξυπνάνε και κοιμούνται υπό τον ήχο των σειρήνων που ειδοποιούν για έναν ακόμη βομβαρδισμό.
Για τους υπαλλήλους, τους εργάτες, τις γκαστρωμένες γυναίκες, τις χήρες. Για όσους ξέρουν τι θα πει βάρδια, τι θα πει απόλυση, αποζημίωση, μεροκάματο, αγωνία να πληρώσουν τα καθημερινά.
Θα κατέβω στην απεργία για την Ελλάδα της φτώχειας, της αλληλεγγύης, της ζωντανής ορθόδοξης πίστης μας, του φιλότιμου, της αισιοδοξίας, του κάλλους...
Έχει γυαλίσει το μάτι μας αδέλφια. Ας το κρατήσουμε έτσι τρελό να τους τρομάξουμε! Να κατέβουμε όλοι μαζί, να γεμίσει ο κόσμος από τα πρόσωπα και τις φωνές μας. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Και την τελική μας ελπίδα στον Νοητό Ήλιο της Δικαιοσύνης...
Υ.Γ. Στο συγκεκριμένο βίντεο βλέπουμε αντάρτες, αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης και μένω εκεί. Τα όσα συνέβησαν στην συνέχεια κατά την διάρκεια του εμφυλίου είναι γνωστά εν πολλοίς. Οι μεγάλες δυνάμεις παίξανε στις πλάτες αυτού του λαού τα βρωμερά τους παιχνίδια. Και την ώρα που οι υπόλοιποι στην Ευρώπη χτίζανε, και ενώ η πατρίδα είχε παραχωρηθεί εις την Δύσην, εμείς ματώναμε. Δεν μπορούμε όμως να μην συγκινηθούμε με τον ηρωισμό των παππούδων και των γιαγιάδων μας που οραματίστηκαν μια πατρίδα ανεξάρτητη και που αγωνίστηκαν εναντίον των κατακτητών με νύχια και με δόντια.
Το μόνο εύκολο πια είναι να βγάζουμε αντιπαραγωγικούς, άχρηστους και περιττούς τους διπλανούς μας... αν όμως εμείς δεν φωνάξουμε υπέρ τους, όταν έρθει η δική μας ώρα να βρεθούμε στο περιθώριο, ποιος θα φωναξει για μας?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν ψάξουμε βαθειά μέσα μας θα βρούμε τον λόγο που πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε και γι΄αυτούς... για τις γιαγιάδες και τους παππούδες για τα ήθη, έθιμα και τις αξίες που μας κληροδοτούν, για τα καλογέρια γιατί αν έχουμε προσευχηθεί έστω και μια φορά μέσα από την καρδιά μας, γνωρίζουμε πόση ψυχή χρειάζεται, για τα παιδιά με τα νοητικά/κινητικά προβλήματα γιατί αυτός ο κόσμος χρειάζεται κι αγγελούς και για τους υπαλλήλους, τους εργάτες, τις γκαστρωμένες γυναίκες, τις χήρες ξέρουμε πως πρέπει να φωνάξουμε γιατί βρισκόμαστε στην ίδια θέση...
Στους δρόμους λοιπόν με το μάτι του τρέλου Γιώργο μου, μπας και φοβηθούν λιγάκι!!