Ένα ελληνικό,δημοτικό και σύγχρονο, υπέροχο τραγούδι του Σταύρου Σιόλα που κέρδισε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 2006. Στη συνέχεια το εύστοχο άρθρο του Κώστα Γεωργουσόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ της 8ης Νοεμβρίου 2006 δίχως άλλο σχόλιο από εμάς.
Το πνεύμα του τόνου
Ποιος αρνείται την «Άρνη»
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
Και μόνο το τραγούδι που βραβεύτηκε στη Θεσσαλονίκη να υπήρχε, άξιζε τον κόπο το Φεστιβάλ που οργάνωσε η ΕΡΤ. Προσωπικά θα προτιμούσα πιο λιτά μέσα και λιγότερο γιγαντιαίες σκηνογραφίες και φωτιστικά εφέ. Πάντως είναι να απορεί κανείς με μερικές αντιρρήσεις όχι τόσο για τον θεσμό όσο για το ίδιο το τραγούδι. Δεν μπορώ να αντιληφθώ, όταν τα ίδια πρόσωπα κατακεραυνώνουν, δίκαια, την πλαστική αμερικανοειδή γκλαμουριά και ομοιογένεια της Γιουροβίζιον, να ειρωνεύονται τις δημοτικές ρίζες του τραγουδιού του ταλαντούχου Σιόλα, ηθοποιού, στιχουργού, σπουδαγμένου στη δημοτική και βυζαντινή μουσική και έξοχου τραγουδιστή. Όταν και σωστά εκθειάζονται τα σεφαραδίτικα τραγούδια που ερμηνεύει η Γιαννάτου, όταν εκστασιάζονται για την αμερικανική κάντρι (κάτι σαν τον καλαματιανό και τον τσάμικο της Αμερικής), όταν παθιάζονται με τα θρησκευτικά τραγούδια των νέγρων, όταν κατακλύζουν τις αίθουσες για τα φάντο και τα φλαμένκο κι όταν είναι της μόδας το νέι των δερβίσηδων και οι ταραντέλες του Ντάλα, αποστρέφονται ένα τραγούδι που πηγάζει από τη δημοτική μουσική και ποίηση, που έρχεται να γεφυρώσει στη νέα γενιά τη «Λήθη» του Μαβίλη και τους στίχους της Δανάης με μουσική Πλέσσα (βραβευμένο και διαδεδομένο διεθνώς) «Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου». Γιατί χλευάζεται από μερικούς που παθαίνουν αλλεργία με ό,τι ριζιμιό, ενώ χειροκροτούν ανάλογες μετά τον Μαρκόπουλο (που πρωτοπόρησε) δημιουργίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου και των ταλαντούχων νέων συναδέλφων του; Μήπως διότι της «Άρνης το νερό» πατρονάρεται από την κρατική τηλεόραση; Ιδού η Ρόδος και για την ιδιωτική, που μας έχει μουρλάνει στο μουσικό σκουπίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου